در قسمت غرب اصفهان و در انتهای خیابان آتشگاه ، آتشکده ای قدیمی و تاریخی که مشرف به رودخانه زاینده رود و بروی بلندایی از سنگ است قرار گرفته و احتمال میرود که مربوط به دوران اشکانیان و ساسانیان باشد . بنای تاریخی آتشگاه در جاده اصفهان به نجف آباد و در نزدیكی منارجنبان واقع شده است. نام اصلی و قدیمی این بنا دژِ مهربین یا آتشکده مهربین بوده که امروزه در گفتارهای عامیانه به آن آتشگاه یا کوهِ آتشگاه میگویند.
خشتهای به کار رفته در آتشگاه از ملات همراه گل با ریگ ریزه هایی است که برای استحکام بیشتر ، نی های حاشیه زاینده رود را نیز به آن اضافه می کرده اند و از نظر اندازه نیز کمتر اثری با خشتهایی به این اندازه دیده شده است که این امر نکته قابل توجهی در این اثر تاریخی است. زرتشتیان در گذشته محل قرار گیری آتش مقدس (آتشکده) را در مکانی در نظر میگرفتند که در دید و دسترس آسان برای مردم باشد این امر را آتشکده های برجای مانده از زمان ساسانیان در شهرهای نطنز ، کاشان ، یزد ، آذربایجان و نائین تایید می کند ولی با توجه به ساختار و محل قرار گرفتن این آتشگاه و همچنین برخی از مطالعات نشان می دهد که قدمت این آتشگاه به دوران تمدن عیلام و پادشاهی و حکومتی به نام انزان که در آن زمان بروی کار بوده است بازمیگردد که این پادشاهی قدیمی تر از حکومت ساسانیان و از سلسله های با قدمت کهن تر میباشد.
در این آتشکده نقشه ساختمان و مصالح به کار رفته و شهرتی که به نام آتشکده دارد نشان دهنده این است که این بنا مختص به زرتشتیان است . این آتشگاه در سال 1330 به شماره 380 در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است.
